تاریخچه کارناوال ریودوژانیرو

کارناوال ریودوژانیرو، جشنی از شور و رنگ که هر ساله میلیون ها نفر را گرد هم می آورد، ریشه هایی عمیق در دل تاریخ اروپا و آفریقا دارد. این فستیوال باشکوه از جشن های باستانی یونان و روم آغاز شده و با تأثیر از سنت های پرتغالی و فرهنگ غنی آفریقایی-برزیلی به بزرگترین نمایش روی زمین تبدیل گشته است.

کارناوال ریودوژانیرو بیش از یک جشن ساده است؛ این رویداد نمادی پرشور از فرهنگ، تاریخ و زندگی مردمان برزیل است که هر سال، جهان را به سوی خود فرامی خواند. تماشای این نمایش عظیم، سفری است به اعماق شور و هیجان، رقص های پرانرژی سامبا، لباس های خیره کننده و روحیه ای بی نظیر که شهر را دربرمی گیرد. برای درک این شکوه بی حدوحصر، باید به گذشته سفر کرد و دید که این بزرگترین کارناوال جهان چگونه شکل گرفته و به جایگاه کنونی خود رسیده است.

ریشه های باستانی و اروپایی: بذر کارناوال در تاریخ کهن

کارناوال ریودوژانیرو، با وجود تمامی جلوه های مدرن و برزیلی اش، بذرهایی بسیار کهن در دل تاریخ بشر دارد. ریشه های این جشن پرشور را می توان در مراسم ها و فستیوال های باستانی اروپا جست وجو کرد، جایی که نیاکان ما در قالب جشن هایی رهایی بخش، از قیدوبندهای روزمره آزاد می شدند.

جشن های کهن یونانی و رومی

پیش از میلاد مسیح، یونانیان باستان جشن هایی به نام «دیونیزیا» را به افتخار دیونیزوس، خدای شراب، حاصلخیزی و جنون مقدس، برگزار می کردند. این مراسم ها شامل رقص های جمعی، موسیقی پرشور و نمایش های آئینی بود که در آن ها مردم به صورت موقت از هنجارهای اجتماعی خارج شده و به ابراز آزادی می پرداختند. در روم باستان نیز «ساتورنالیا» به افتخار ساتورن، خدای کشاورزی، جشنی مشابه بود. در این ایام، بردگان آزادی موقت یافته، کارها متوقف می شد و مردم در محیطی بی پروا و پر از شور و نشاط به تبادل لباس ها، مهمانی و تفریح می پرداختند. این جشن ها، هسته اولیه رهایی از قیدوبندها و لذت جویی پیش از یک دوره محدودیت را شکل دادند که بعدها در مفهوم کارناوال جای گرفت.

نفوذ مسیحیت و مفهوم کارنه واله

با گسترش مسیحیت، بسیاری از این جشن های پاگانی رنگ و بوی مذهبی به خود گرفتند و به تدریج با مراسم های مسیحی ادغام شدند. واژه کارناوال خود از عبارت لاتین carne vale به معنای وداع با گوشت گرفته شده است. این اصطلاح به روزهای پایانی پیش از شروع لنت یا همان چهل روز روزه داری مسیحیان کاتولیک اشاره دارد که از چهارشنبه خاکستر آغاز می شود. در این دوره، مومنان از مصرف گوشت و برخی دیگر از لذت های جسمانی پرهیز می کنند. بنابراین، کارناوال به فرصتی تبدیل شد تا مردم پیش از ورود به این دوره ریاضت، به شادی، رقص و پرخوری بپردازند.

«کارناوال، فرصتی بی نظیر برای وداع با قیدوبندهای روزمره و پذیرایی از روح آزادی خواه انسان است، پیش از آنکه وارد دوره ای از خویشتن داری و پرهیزگاری شود.»

انتقال سنت انترودو پرتغالی به برزیل

سنت کارناوال با نام انترودو (Entrudo) توسط استعمارگران پرتغالی در قرن هفدهم به برزیل رسید. انترودو در پرتغال جشنی خیابانی بود که در آن مردم با پاشیدن آب، آرد، تخم مرغ و حتی لجن به یکدیگر، شوخی و سرگرم می شدند. این جشن ها اغلب با هرج ومرج و بی نظمی همراه بود و هدف اصلی آن رهایی از تنش های روزمره و ایجاد فضایی از هرج ومرج کنترل شده بود. اولین سوابق برگزاری این جشن ها در ریودوژانیرو به حدود سال ۱۷۲۳ میلادی بازمی گردد. انترودو در برزیل نیز با همان ماهیت ابتدایی خود آغاز شد، اما به تدریج با فرهنگ ها و سنت های بومی و آفریقایی ترکیب شده و شکل گیری کارناوال باشکوه امروزی را در پی داشت.

آغاز و تحولات اولیه در ریودوژانیرو (قرون ۱۸ و ۱۹): از هرج و مرج تا سازماندهی

در آغاز، کارناوال در ریودوژانیرو جشنی خام و بی قاعده بود، اما با گذشت زمان و با ورود عناصر جدید، به تدریج به سوی سازماندهی و شکوه گام برداشت.

اولین جشن ها در ریو: از بازی های خیابانی تا بالماسکه

کارناوال های اولیه در ریو، تحت تأثیر انترودو پرتغالی، بیشتر شبیه به بازی های خیابانی بودند. مردم در گروه های کوچک و بزرگ، با شوخی های آبکی و پاشیدن مواد به یکدیگر، لحظاتی پر از خنده و شیطنت را تجربه می کردند. این جشن ها کاملاً غیررسمی و خودجوش بودند و هیچ سازماندهی خاصی نداشتند. با این حال، شور و نشاط آن ها بی اندازه بود و مردم از هر طبقه اجتماعی را برای چند روز از قیدوبندهای اجتماعی رها می ساخت.

ورود اشراف و تجمل: رنگ و بوی اروپایی

در دهه ۱۸۴۰ میلادی، طبقه ثروتمند و اشراف زادگان ریودوژانیرو، که از فرهنگ اروپایی الهام می گرفتند، شروع به ورود عناصر جدیدی به کارناوال کردند. آن ها با برگزاری بالماسکه و رقص های اروپایی مانند والتز و پولکا در سالن های مجلل، به این جشن شور و تجمل بیشتری بخشیدند. این تغییر، کارناوال را از یک هرج ومرج صرف خیابانی به سمت رویدادی با ظاهری سازمان یافته تر و باشکوه تر هدایت کرد، هرچند بازی های خیابانی انترودو همچنان در میان مردم عادی رواج داشت.

پیدایش رژه های سازمان یافته و انجمن ها

با گذشت زمان و رشد محبوبیت کارناوال در میان تمام طبقات، نیاز به سازماندهی بیشتر احساس شد. در اواسط قرن نوزدهم، اولین انجمن ها و Societies (گروه های کارناوالی) شکل گرفتند. این گروه ها شروع به برگزاری رژه های مفصل تر و برنامه ریزی شده در خیابان ها کردند. آن ها ارابه هایی تزئینی ساختند و لباس های مجلل و پرزرق وبرق طراحی کردند که در مسیرهای مشخصی به نمایش گذاشته می شدند. این رژه ها، که ترکیبی از عناصر سنتی برزیلی و نفوذ اروپایی بودند، گامی مهم در جهت تبدیل کارناوال به رویداد عظیمی بود که امروزه می شناسیم. این تحولات، نشان از تلاش برای آمیختن سنت های بومی با شکوه و نظم اروپایی داشت.

قرن ۲۰ و تولد سامبا: روح تپنده کارناوال

هیچ چیز به اندازه رقص و موسیقی سامبا، روح و جان کارناوال ریودوژانیرو نیست. در اوایل قرن بیستم، با ورود سامبا، این جشن به معنای واقعی کلمه، تپنده و زنده شد.

ورود و گسترش سامبا: میراث آفریقایی تباران

ریشه های سامبا در دل فرهنگ آفریقایی تباران برزیل نهفته است. بردگان آفریقایی که توسط پرتغالی ها به برزیل آورده شده بودند، فرهنگ و موسیقی پرباری را با خود به همراه آوردند. پس از لغو برده داری در سال ۱۸۸۸، بسیاری از این افراد در محلات فقیرنشین ریو، معروف به مورروها (Favela) ساکن شدند. در این جوامع آفریقایی-برزیلی بود که سامبا به عنوان یک شکل هنری پویا، توسعه یافت و از طریق رقص ها و مراسم مذهبی به سرعت گسترش یافت. سامبا نه تنها یک رقص، بلکه نمادی از مقاومت، آزادی و هویت فرهنگی برای این جوامع شد.

اهمیت مورروها (Favela) و جوامع آفریقایی-برزیلی

محلات فقیرنشین یا فاوِلاها نقش حیاتی در حفظ و توسعه سامبا ایفا کردند. این مناطق، که اغلب در حاشیه شهرها قرار داشتند، به پناهگاهی برای فرهنگ های آفریقایی تبدیل شدند که در جامعه رسمی برزیل به رسمیت شناخته نمی شدند. در این فضاها، موسیقی، رقص و آیین ها آزادانه پرورش یافتند و سامبا به عنوان صدای این جوامع، از حاشیه به متن فرهنگ برزیل راه پیدا کرد. بسیاری از پیشگامان سامبا و اولین مدارس سامبا از دل همین فاوِلاها برخاستند.

سال ۱۹۱۷: لحظه تاریخی پلو تلفونه

سال ۱۹۱۷ نقطه عطفی در تاریخ سامبا و کارناوال ریو به شمار می رود. در این سال، آهنگ Pelo Telefone (تلفنی) که به عنوان اولین آهنگ رسمی سامبا شناخته می شود، منتشر و به سرعت محبوب شد. این آهنگ، سامبا را از محدوده های محلی فراتر برد و به قلب جامعه برزیل آورد. پذیرش گسترده Pelo Telefone در کارناوال، نشانه ای از آغاز دوران طلایی سامبا و نقش محوری آن در این جشن بزرگ بود.

تشکیل اولین مدارس سامبا (Escolas de Samba)

با رشد محبوبیت سامبا، نیاز به سازماندهی گروه های رقصنده و موسیقی دان برای شرکت در کارناوال احساس شد. در دهه ۱۹۲۰، اولین Escolas de Samba یا مدارس سامبا شکل گرفتند. مانگه ایرا (Mangueira) که در سال ۱۹۲۸ تأسیس شد، یکی از برجسته ترین و قدیمی ترین این مدارس است. مدارس سامبا به مکانی برای آموزش رقص سامبا، تمرین های گروهی، طراحی لباس و ارابه ها و سازماندهی رژه های باشکوه تبدیل شدند. این مدارس، نه تنها برای رقابت در کارناوال آماده می شدند، بلکه به مراکز اجتماعی و فرهنگی برای جوامع محلی نیز تبدیل گشتند.

نقش اجزای کلیدی رژه های سامبا در گذشته

رژه های مدارس سامبا، از همان ابتدا دارای اجزای مشخصی بودند که هر یک نقش مهمی در روایت داستان و نمایش شکوه مدرسه ایفا می کردند:

• Comissão de Frente (کمیسیون جلو): این گروه متشکل از ۱۰ تا ۱۵ رقصنده است که در ابتدای رژه قرار می گیرند و مسئول معرفی تم و داستان کلی مدرسه هستند. رقص های آن ها هماهنگ و پر از ظرافت است و با لباس های پرزرق وبرق خود، روحیه و سبک ارائه مدرسه را مشخص می کنند.
• Mestre-sala and Porta-Bandeira (ارباب ارشد و پرچمدار): این زوج مهم ترین نماد مدرسه سامبا هستند. ارباب ارشد با مهارت رقصنده خود، مسیر را برای پرچمدار باز می کند که پرچم و نشان مدرسه را با افتخار حمل می کند. رقص آن ها ترکیبی از زیبایی، وقار و احترام به سنت است و داوران به هماهنگی و ظرافت حرکات آن ها امتیاز بالایی می دهند.
• Abre-alas (بال گشوده): اولین و اغلب بزرگترین ارابه تزئینی هر مدرسه است که به نوعی نماد آغاز رژه و معرفی تم اصلی داستان آن سال مدرسه به حساب می آید. این ارابه با شکوه و عظمت خود، تماشاگران را برای آنچه در ادامه خواهد آمد، آماده می کند.

سامبودرومو: خانه دائمی کارناوال ریو

با رشد بی سابقه کارناوال ریودوژانیرو و افزایش تعداد مدارس سامبا و تماشاگران، نیاز به فضایی متمرکز و بزرگتر برای برگزاری رژه ها بیش از پیش احساس می شد.

نیاز به فضایی بزرگتر و متمرکز

تا پیش از دهه ۱۹۸۰، رژه های مدارس سامبا در خیابان های اصلی ریو برگزار می شدند. هرچند این برگزاری در دل شهر، حس خودجوشی و نزدیکی با مردم را داشت، اما با گسترش مقیاس کارناوال و حضور میلیون ها نفر، کنترل جمعیت، تأمین امنیت و ایجاد زیرساخت های لازم برای تماشاگران و شرکت کنندگان به چالشی بزرگ تبدیل شده بود. تماشاگران مجبور بودند ساعت ها در خیابان ها منتظر بمانند و بسیاری از جزئیات رژه ها در شلوغی گم می شد. همین دلایل، مسئولان شهر را به فکر ساخت مکانی اختصاصی برای این رویداد انداخت.

تاسیس سامبودرومو: شاهکار اسکار نیمایر

در سال ۱۹۸۴، رؤیای ایجاد یک خانه دائمی برای کارناوال ریو به واقعیت پیوست. سامبودرومو (Sambódromo)، سازه ای عظیم و منحصر به فرد، توسط معمار برجسته برزیلی، اسکار نیمایر (Oscar Niemeyer) طراحی و ساخته شد. نیمایر، که از پیشگامان معماری مدرن بود، فضایی خطی با سکوهای تماشاچیان در دو طرف ایجاد کرد که مسیری ۷۰۰ متری را برای رژه مدارس سامبا فراهم می آورد. این استادیوم در مدت زمان کوتاهی ساخته شد و به سرعت به نمادی جدید از کارناوال تبدیل گشت.

نقش سامبودرومو در حرفه ای شدن رژه ها

تأسیس سامبودرومو، تحول عظیمی در کارناوال ریو ایجاد کرد. با وجود این استادیوم، رژه ها حرفه ای تر و رقابتی تر شدند. مدارس سامبا می توانستند با تمرکز بیشتری بر روی اجرا، هماهنگی و شکوه بصری کار کنند، زیرا فضایی اختصاصی برای نمایش هنرشان داشتند. ظرفیت عظیم سامبودرومو، که بیش از ۷۰,۰۰۰ تا ۹۰,۰۰۰ تماشاگر را در خود جای می دهد، تجربه تماشاگران را نیز بهبود بخشید. اکنون، مردم می توانستند با بلیط های مشخص و در جایگاه های مناسب، از تماشای این نمایش بی نظیر لذت ببرند.

اهمیت اقتصادی و انواع بلیط ها

سامبودرومو نه تنها به لحاظ فرهنگی، بلکه از نظر اقتصادی نیز برای ریودوژانیرو اهمیت فراوانی دارد. فروش بلیط های این رویداد، که در انواع مختلفی مانند گرنداستند (Grandstand)، فریساس (Frisas) و کاماروتس (Camarotes) ارائه می شوند، منبع درآمد قابل توجهی برای شهر محسوب می شود. بلیط های گرنداستند، که بلیط های عمومی و ارزان تر هستند، فضایی آزاد و بدون صندلی مشخص را ارائه می دهند. فریساس صندلی های روباز و نزدیک به مسیر رژه هستند و کاماروتس لوکس ترین بخش ها با فضای اختصاصی و خدمات ویژه به شمار می روند. درآمد حاصل از فروش بلیط ها به حفظ و توسعه کارناوال کمک می کند و اقتصاد محلی را نیز رونق می بخشد.

اجزای مهم و تکامل یافته کارناوال امروز: شور و هیجان ادامه دارد

کارناوال ریودوژانیرو امروز، ترکیبی خیره کننده از سنت های ریشه دار و نوآوری های مدرن است. این جشن، با تمام اجزایش، هر بیننده ای را به وجد می آورد.

رژه های رقابتی مدارس سامبا: اوج شکوه بصری

قلب تپنده کارناوال ریو، رژه های رقابتی مدارس سامبا در سامبودرومو است. این رژه ها، که در طی چند شب برگزار می شوند، نمایشی نفس گیر از رقص، موسیقی، هنر و داستان سرایی هستند. هر مدرسه سامبا، با تمی خاص و داستانی منحصر به فرد، تلاش می کند تا با خلاقیت و اجرای بی عیب و نقص خود، داوران را تحت تأثیر قرار دهد. رقابت بین مدارس بسیار فشرده است و هر مدرسه ماه ها برای این لحظه تمرین و برنامه ریزی می کند. داوران، که معمولاً حدود ۴۰ نفر هستند، با معیارهای بسیار دقیقی مانند کیفیت سامبای تم، هماهنگی رقصندگان، شکوه و نوآوری ارابه ها، زیبایی و تناسب لباس ها و عملکرد Mestre-sala and Porta-Bandeira به مدارس امتیاز می دهند. تماشای این رژه ها، تجربه ای بی نظیر از شور و هیجان و یک جشن بصری فراموش نشدنی است.

مهمانی های خیابانی (Blocos): روح مردمی کارناوال

در کنار رژه های سازمان یافته در سامبودرومو، مهمانی های خیابانی (Blocos)، روح مردمی و خودجوش کارناوال را حفظ می کنند. این جشن ها، که در خیابان های سراسر شهر ریو برگزار می شوند، کاملاً رایگان هستند و هر کسی می تواند در آن ها شرکت کند. بیش از ۵۰۰ بلوکو در طول ایام کارناوال در نقاط مختلف شهر فعال می شوند. هر بلوکو، دارای موسیقی، لباس ها و تم مخصوص به خود است و معمولاً یک گروه موسیقی همراه با خواننده، در خیابان حرکت می کند و هزاران نفر را به دنبال خود می کشد. این مهمانی ها، نمادی از آزادی، شادی و مشارکت عمومی هستند و فرصتی را فراهم می کنند تا مردم بدون هیچ محدودیتی، با هم برقصند، آواز بخوانند و لحظاتی پر از شادی را تجربه کنند. حضور در یک بلوکو، به معنای غرق شدن در فضای بی قیدوبند و پرانرژی کارناوال است.

لباس های رنگارنگ و طراحی آن ها: روایتگر تاریخ و فرهنگ

لباس های کارناوال ریودوژانیرو، تنها پوشاکی پرزرق وبرق نیستند؛ آن ها آثار هنری پیچیده ای هستند که داستان ها، مفاهیم و تم های هر مدرسه سامبا را روایت می کنند. اهمیت فرهنگی و هنری این لباس ها بسیار بالاست. طراحی و ساخت هر لباس می تواند ماه ها به طول انجامد و شامل کار دست بسیار دقیق، استفاده از مواد گران قیمت و پرهای رنگارنگ است. هر لباس با دقت فراوان طراحی می شود تا نه تنها زیبا باشد، بلکه با تم کلی مدرسه هماهنگی داشته و پیامی را منتقل کند. این لباس ها، نه تنها شکوه بصری رژه ها را افزایش می دهند، بلکه به عنوان یک بخش جدایی ناپذیر از هویت کارناوال و فرهنگ برزیلی به شمار می روند.

مدت زمان و تاریخ برگزاری: رقص پیش از ریاضت

کارناوال ریودوژانیرو معمولاً پنج روز پیش از چهارشنبه خاکستر برگزار می شود و زمان آن در ماه های فوریه و مارس متغیر است. این زمان بندی ریشه در سنت های مسیحی دارد؛ کارناوال به نوعی آخرین فرصت برای شادی و لذت جویی قبل از آغاز چهل روز روزه داری مسیحیان (لنت) است. تاریخ دقیق برگزاری هر سال بر اساس تقویم مذهبی تعیین می شود، اما شور و هیجان آن همیشه بی تغییر باقی می ماند. در طول این پنج روز، شهر ریو به یک صحنه بزرگ جشن و پایکوبی تبدیل می شود که هر گوشه ای از آن با موسیقی، رقص و خنده همراه است.

کارناوال ریودوژانیرو: فراتر از یک جشن، نماد یک ملت

کارناوال ریودوژانیرو نه تنها بزرگترین فستیوال جهان است، بلکه به نمادی از هویت و روحیه ملی برزیل تبدیل شده است. این رویداد، تأثیرات عمیقی بر فرهنگ، جامعه و اقتصاد این کشور دارد.

تأثیرات فرهنگی و اجتماعی: آزادی، خلاقیت و همبستگی

کارناوال در برزیل، به ویژه در ریو، فراتر از یک سرگرمی صرف است؛ این رویداد نمادی قدرتمند از هویت ملی برزیل، ابراز آزادی و خلاقیت بی حدوحصر مردمانش است. در طول کارناوال، مرزهای اجتماعی و اقتصادی کم رنگ می شوند و افراد از هر طبقه اجتماعی، نژاد و پیشینه، در کنار هم به جشن و پایکوبی می پردازند. این همبستگی اجتماعی، کارناوال را به رویدادی تبدیل می کند که حس تعلق و وحدت ملی را تقویت می کند. از دل رقص های سامبا و طراحی لباس ها، داستان های تاریخی و اجتماعی برزیل روایت می شود و این جشن، به یک بستر غنی برای بیان هنری و فرهنگی بدل می گردد.

پل ارتباطی بین المللی: ترویج فهم فرهنگی

کارناوال ریودوژانیرو، با شهرت جهانی خود، هر ساله میلیون ها گردشگر را از سراسر جهان جذب می کند. این رویداد، به عنوان یک پل ارتباطی بین المللی عمل کرده و فرصتی بی نظیر برای تبادل فرهنگی و ترویج فهم متقابل بین ملت ها فراهم می آورد. گردشگران از نزدیک با فرهنگ غنی برزیل، از جمله رقص سامبا، موسیقی های پرانرژی و مهمان نوازی مردم، آشنا می شوند. این تعاملات فرهنگی، به شکستن کلیشه ها و ایجاد درک عمیق تر از تنوع فرهنگی جهان کمک می کند.

موتور اقتصادی: رونق گردشگری و اقتصاد محلی

تأثیر اقتصادی کارناوال ریودوژانیرو بر صنعت گردشگری و اقتصاد محلی این شهر غیرقابل انکار است. در ایام کارناوال، شهر ریو به اوج شلوغی خود می رسد و هتل ها، رستوران ها، فروشگاه ها و سایر مشاغل مرتبط با گردشگری رونق بی سابقه ای می یابند. این افزایش تقاضا، منجر به افزایش قیمت ها نیز می شود که البته بخش جدایی ناپذیری از تجربه کارناوال است. هزاران نفر از سراسر جهان برای تجربه این جشن بی نظیر به ریو سفر می کنند و این حضور گسترده، درآمد قابل توجهی را برای شهر و کشور به ارمغان می آورد. کارناوال، در واقع یک موتور محرک قوی برای اقتصاد ریو است که به ایجاد اشتغال و توسعه زیرساخت ها کمک شایانی می کند.

چالش ها و انتقادات

با وجود تمامی جنبه های مثبت، کارناوال ریودوژانیرو نیز با چالش ها و انتقاداتی روبروست. برخی منتقدان به تجاری سازی بیش از حد این رویداد و تمرکز بر جنبه های اقتصادی آن اشاره می کنند که ممکن است از ریشه های فرهنگی و مردمی آن فاصله بگیرد. همچنین، ازدحام بیش از حد جمعیت و مسائل اجتماعی مرتبط با چنین رویدادهای عظیمی، همواره چالش هایی هستند که برگزارکنندگان با آن ها دست وپنجه نرم می کنند. با این حال، تلاش برای حفظ تعادل میان جنبه های سنتی و مدرن، همچنان ادامه دارد.

نتیجه گیری: میراثی زنده و پویا

تاریخچه کارناوال ریودوژانیرو، سفری پرفرازونشیب از جشن های باستانی اروپا تا فستیوالی مدرن و پرشور در قلب برزیل است. این جشن، با ریشه هایی که در دل سنت های انترودو پرتغالی و رقص های پرانرژی سامبای آفریقایی تباران دارد، از یک بازی خیابانی ساده به بزرگترین نمایش روی زمین تبدیل شده است. از اولین انجمن های کارناوالی تا ساخت سامبودرومو، هر گام در مسیر تکامل این رویداد، به شکوه و عظمت آن افزوده است.

امروزه، کارناوال ریودوژانیرو نه تنها نمادی از شور، رنگ و زندگی برزیلی است، بلکه پلی است میان فرهنگ ها و مردمان از سراسر جهان. این رویداد پویا، که هر ساله با نوآوری و خلاقیت مدارس سامبا و انرژی بی حدوحصر مهمانی های خیابانی جان تازه ای می گیرد، میراثی زنده و همواره در حال تکامل است. تجربه کارناوال ریو، فراتر از تماشای یک رژه یا شرکت در یک مهمانی است؛ این تجربه، غرق شدن در روحیه ای است که آزادی، شادی و همبستگی را به عمیق ترین شکل ممکن به نمایش می گذارد و خاطراتی فراموش نشدنی را برای هر بازدیدکننده ای رقم می زند.