تاریخچه پایتخت ایتالیا

تاریخچه پایتخت ایتالیا، شهر رم، داستانی شگفت انگیز از تمدن، قدرت، هنر و پایداری است که قدمتی بیش از دو هزار و هفتصد سال دارد. این شهر که به حق «شهر ابدی» نام گرفته، همواره قلب تپنده امپراتوری های باستان، کانون مذهبی مسیحیت، و در نهایت، پایتخت جمهوری مدرن ایتالیا بوده است. رم نه تنها یک شهر، بلکه موزه ای زنده است که هر خیابان و بنای آن روایتگر فصل هایی مهم از تاریخ بشریت است و بازدیدکنندگان را به سفری عمیق در گذر زمان می برد.

سفر به گذشته رم، تجربه ای بی نظیر است که ابعاد مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی این شهر را در طول اعصار آشکار می سازد. از افسانه هایی که بر پیدایش آن سایه افکنده اند، تا شکوه امپراتوری و رنسانس، و سپس نقشش در تولد ایتالیای مدرن، رم همواره در کانون تحولات بوده است. این مقاله می کوشد تا با روایتی دقیق و گیرا، خواننده را با خود همراه سازد و پرده از اسرار تکامل رم به عنوان پایتخت ایتالیا بردارد؛ سفری که در آن جایگاه منحصربه فرد این شهر در تاریخ جهان آشکار می گردد.

خاستگاه و دوران پادشاهی: دانه های اولیه شهر ابدی (۷۵۳ ق.م – ۵۰۹ ق.م)

پیش از آنکه رم به پایتختی عظیم تبدیل شود، ریشه های خود را در افسانه ها و واقعیتی در هم تنیده یافت. داستان تأسیس آن، که به یکی از ماندگارترین روایت های تاریخ تبدیل شده، از دو برادر دوقلو، رومولوس و رموس، سخن می گوید. طبق این افسانه، این دو برادر که توسط یک گرگ ماده بزرگ شده بودند، تصمیم گرفتند شهری را بر هفت تپه کنار رودخانه تیبر بنا کنند. درگیری بر سر مکان دقیق و نام شهر، به مرگ رموس انجامید و رومولوس به تنهایی اولین پادشاه و بنیان گذار رم شد؛ روایتی که از همان ابتدا، سرنوشت شهر را با عظمت و تراژدی درآمیخت.

موقعیت جغرافیایی رم، عاملی حیاتی در شکل گیری و اهمیت آن بود. هفت تپه مرتفع، محافظت طبیعی در برابر حملات دشمنان را فراهم می کردند، در حالی که رودخانه تیبر راهی برای تجارت و دسترسی به دریا می گشود. زمین های حاصلخیز اطراف و نزدیکی به مسیرهای تجاری، رم را به مرکزی مناسب برای رشد و توسعه تبدیل ساخت. این شهر به تدریج تحت تأثیر تمدن های پیشرفته تر، به ویژه اتروسک ها قرار گرفت. اتروسک ها که در شمال رم سکونت داشتند، در معماری، مهندسی (مانند ساخت کانال های زهکشی و پل ها) و ساختارهای شهری، تأثیرات عمیقی بر رم گذاشتند و به شهر نوپا هویتی جدید بخشیدند. در دوران پادشاهی، رم به مرکزی برای قبایل لاتین و سبین تبدیل شد و اولین نهادهای سیاسی و اجتماعی آن شکل گرفت. این دوره، پایه و اساس شهرسازی، توسعه نظامی و شکل گیری هویتی بود که بعدها به جمهوری و امپراتوری قدرتمند رم انجامید.

جمهوری روم: پایتخت قدرتمندترین دولت باستان (۵۰۹ ق.م – ۲۷ ق.م)

با سرنگونی آخرین پادشاه اتروسک، تارکوئین ستمگر، دوران پادشاهی به پایان رسید و عصر جمهوری روم آغاز شد. این دوره، نقطه عطفی در تاریخ رم به عنوان پایتخت بود، زیرا ساختارهای سیاسی و اداری پیچیده ای در آن شکل گرفت که به مدت چندین قرن بر بسیاری از تمدن های بعدی تأثیر گذاشت. رم به عنوان قلب جمهوری، دارای نهادهایی چون سنا (مجلسی از بزرگان و اشراف)، کنسول ها (دو حاکم عالی رتبه با اختیارات نظامی و مدنی) و مجمع های مردمی بود. این ساختارها، اگرچه با کشمکش های طبقاتی بین پاتریسین ها (اشراف) و پلبیین ها (عوام) همراه بود، اما به رم اجازه داد تا به طور مداوم رشد و گسترش یابد.

نقش رم در جنگ های پونیک (مقابل کارتاژ) بسیار حیاتی بود. این نبردها نه تنها به تسلط رم بر شبه جزیره ایتالیا انجامید، بلکه کنترل کامل مدیترانه را نیز برای آن به ارمغان آورد. با هر پیروزی، ثروت و نفوذ رم افزایش می یافت و این شهر به مرکزی بی بدیل برای تجارت، سیاست و قدرت نظامی در جهان باستان تبدیل می شد. توسعه زیرساخت ها در رم در این دوره، به وضوح موقعیت پایتختی آن را نشان می داد. جاده های رومی که از رم به تمامی نقاط امپراتوری می رسیدند، معابد باشکوه، بازارهای پرجنب وجوش و آب راه های عظیم، همگی گواه شکوه و عظمت این شهر بودند. این سازه ها نه تنها نیازهای عملی شهروندان را برآورده می کردند، بلکه نمادی از قدرت و مهندسی پیشرفته رومی به شمار می رفتند.

با این حال، گسترش بی رویه و ثروت فزاینده، بحران هایی را نیز برای جمهوری به ارمغان آورد. نابرابری های اجتماعی، جنگ های داخلی و ظهور شخصیت های قدرتمندی چون ژولیوس سزار، ساختار جمهوری را به چالش کشیدند. ترور سزار، با تمام پیامدهای آن، زمینه را برای تبدیل شدن جمهوری به امپراتوری فراهم کرد و مسیر تاریخ رم را برای همیشه تغییر داد. این دوران پر فراز و نشیب، رم را از یک قدرت منطقه ای به پایتخت قدرتمندترین دولت باستان تبدیل کرد، که میراث آن تا به امروز در سراسر جهان حس می شود.

امپراتوری روم: مرکز جهان باستان (۲۷ ق.م – ۴۷۶ میلادی)

دوران امپراتوری روم، اوج شکوه و قدرت رم به عنوان پایتخت جهان باستان بود. با به قدرت رسیدن آگوستوس، رم نه تنها مرکز سیاسی، بلکه قلب فرهنگی، اقتصادی و نظامی امپراتوری عظیمی شد که از بریتانیا تا خاورمیانه گسترده بود. در این دوره، رم به واقعی ترین معنای کلمه، شهر ابدی نامیده شد؛ شهری که تصور می شد هرگز سقوط نخواهد کرد و تا ابد بر جهان حکمرانی خواهد کرد. معماری عظیم و نمادین رم در این دوره، بازتابی از قدرت بی حد و حصر آن بود. کولوسئوم، آمفی تئاتر عظیم برای نبردهای گلادیاتوری، پانتئون، معبدی باشکوه با گنبدی خیره کننده، و طاق های پیروزی که برای جشن گرفتن فتوحات نظامی ساخته می شدند، همگی گواه مهندسی بی نظیر و هنر متعالی رومیان بودند.

در رم امپراتوری، هر روز هزاران نفر از سراسر دنیا رفت وآمد می کردند، زبان های مختلف شنیده می شد و کالاها از دورترین نقاط جهان به بازارهای آن می رسید. این شهر نه تنها مرکز تصمیم گیری های سیاسی و نظامی بود، بلکه قطب فکری و هنری زمان خود نیز به شمار می رفت. فیلسوفان، شاعران، هنرمندان و دانشمندان از هر گوشه ای به رم می آمدند تا در شکوه آن سهیم شوند. اما این عظمت، ابدی نبود. در اواخر دوران امپراتوری، نشانه های افول آشکار شد. وسعت بیش از حد امپراتوری، فشار قبایل ژرمن، مشکلات اقتصادی و اختلافات داخلی، به تدریج پایه های قدرت رم را سست کردند. تقسیم امپراتوری به شرق و غرب، و ظهور قسطنطنیه به عنوان پایتخت جدید در شرق، از اهمیت رم کاست.

تهاجمات مکرر قبایل ژرمن، به ویژه غارت رم توسط گوت ها در سال ۴۱۰ و وندال ها در سال ۴۵۵ میلادی، ضربات مهلکی به این شهر وارد کرد. این رویدادها، که زمانی غیرقابل تصور به نظر می رسیدند، نشان از تغییر سرنوشت رم داشتند. در نهایت، با خلع رمولوس آگوستوس، آخرین امپراتور روم غربی، در سال ۴۷۶ میلادی، دوران امپراتوری در غرب به پایان رسید. این اتفاق، اگرچه پایان یک دوره باشکوه بود، اما به معنای نابودی کامل رم نبود. شهر همچنان نفس می کشید، اما نقش و جایگاه آن به عنوان پایتخت بلامنازع جهان، برای همیشه دگرگون شد و وارد مرحله ای جدید از تاریخ خود گشت.

رم، شهری که هر خیابانش داستانی از هزاران سال عظمت و تغییر را در خود جای داده است.

رم در قرون وسطی: از شهر پاپ ها تا کشمکش های قدرت (قرن ۵ تا ۱۵ میلادی)

پس از سقوط امپراتوری روم غربی در سال ۴۷۶ میلادی، رم وارد دوران جدیدی از تاریخ خود شد که با کاهش جمعیت، ویرانی های ناشی از جنگ ها و تغییر در ساختار قدرت همراه بود. این دوره، که به قرون وسطی معروف است، شاهد افول قدرت سیاسی سکولار و همزمان، ظهور قدرت عظیم کلیسای کاتولیک بود. در این زمان، پاپ ها به تدریج به حاکمان واقعی رم تبدیل شدند و این شهر، جایگاه خود را به عنوان پایتخت یک امپراتوری جهانی از دست داد، اما به عنوان مرکز معنوی و مذهبی مسیحیت غربی، اهمیتی بی بدیل یافت.

تأسیس دولت پاپی، که برای قرن ها در مرکز ایتالیا، از جمله رم، حکمرانی می کرد، جایگاه رم را به عنوان پایتخت مذهبی تثبیت کرد. در این دوران، کلیسا نه تنها قدرت مذهبی، بلکه نفوذ سیاسی و اقتصادی گسترده ای داشت. امپراتوری بیزانس، لومباردها و سپس فرانک ها، هر یک به نوبه خود بر وضعیت رم تأثیر گذاشتند. از جمله، پادشاهی فرانک ها به رهبری شارلمانی، با حمایت از پاپ، قدرت او را تقویت کرده و به اوج رساند. با این حال، رم در قرون وسطی دورانی آرام را تجربه نکرد. کشمکش های داخلی بین خانواده های اشرافی رم برای کنترل شهر، و همچنین درگیری های خارجی با قدرت های محلی و امپراتوران مقدس روم، باعث ناآرامی های زیادی شد.

در طول این سده ها، رم بارها دستخوش غارت و ویرانی شد، اما هر بار، به لطف جایگاه مذهبی و نمادین خود، دوباره سر برآورد. زائران از سراسر اروپا به رم می آمدند تا از اماکن مقدس آن بازدید کنند، که این امر به حفظ اهمیت و تا حدی اقتصاد شهر کمک می کرد. بناهای باستانی رم که زمانی نماد قدرت امپراتوری بودند، در این دوره به سنگ تراشی یا پناهگاهی برای مردم تبدیل شدند، اما میراث فرهنگی و تاریخی شهر هرگز به طور کامل از بین نرفت. رم، با تمام زخم هایش، همچنان پایتخت معنوی بخش عظیمی از جهان باقی ماند و برای رستاخیزی باشکوه در انتظار بود.

رنسانس و باروک: احیای شکوه پایتختی هنری و فرهنگی (قرن ۱۵ تا ۱۸ میلادی)

پس از قرون وسطی، رم وارد دورانی خیره کننده از تجدید حیات فرهنگی و هنری شد که به رنسانس و سپس باروک شهرت یافت. در این دوره، پاپ ها نه تنها رهبران معنوی، بلکه حامیان بزرگ هنر و معماری شدند. رم، با سرمایه گذاری بی سابقه، از نو ساخته شد و به یکی از درخشان ترین پایتخت های هنری و فرهنگی جهان تبدیل گشت. هنرمندان بزرگی چون میکل آنژ، رافائل و برنینی، با خلق شاهکارهای بی بدیل خود، نام رم را در تاریخ هنر جاودانه کردند. کلیسای سن پیتر، با گنبد عظیم و باشکوهش، و میدان های طراحی شده ای چون پیاتزا ناوونا و فواره تروی، تنها نمونه هایی از این شکوه هنری هستند.

در دوران رنسانس، رم به مرکز فلسفه، ادبیات و علوم نیز تبدیل شد و اندیشمندان و هنرمندان از سراسر اروپا به سوی آن سرازیر شدند. پاپ ها با جمع آوری کتابخانه های بزرگ و تأسیس آکادمی های هنری، به ترویج دانش و نوآوری کمک شایانی کردند. این دوره، رم را به یک موزه زنده تبدیل کرد که هر گوشه اش نمادی از نبوغ انسانی بود. سپس، سبک باروک با عظمت و دراماتیک بودن خود، چهره رم را دگرگون ساخت. برنینی، با مجسمه سازی های پرشور و معماری های باشکوهش، جلوه ای خاص به شهر بخشید و رم را به پایتختی با شکوهی بی همتا در جهان باروک تبدیل کرد.

با وجود اینکه رم دیگر پایتخت یک امپراتوری سیاسی جهانی نبود، اما به عنوان پایتخت دولت پاپی، نفوذ مذهبی و فرهنگی بی نظیری داشت. این نفوذ، رم را به مرکزی برای دیپلماسی بین المللی نیز تبدیل کرده بود؛ جایی که قدرت های اروپایی برای کسب حمایت یا نفوذ در کلیسا، نمایندگان خود را به آن می فرستادند. رم در این دوران، نه تنها شکوه باستانی خود را احیا کرد، بلکه هویتی جدید به عنوان مهد هنر، مذهب و فرهنگ جهانی یافت، هویتی که تا به امروز از آن بهره می برد.

دوران ناپلئون و پیش زمینه های اتحاد ایتالیا (اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹)

قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم، دورانی پر تلاطم برای رم و شبه جزیره ایتالیا بود. با ظهور ناپلئون بناپارت و فتوحات او در اروپا، نقشه سیاسی قاره به کلی دگرگون شد. در سال های پایانی قرن هجدهم، نیروهای فرانسوی به رهبری ناپلئون، به ایتالیا حمله کرده و رم را اشغال کردند. این رویداد، پایانی موقت بر حاکمیت دیرینه پاپ ها بر شهر رم بود. ناپلئون، دولت پاپی را منحل کرده و رم را به امپراتوری فرانسه الحاق کرد. این اشغال، اگرچه کوتاه مدت بود، اما تأثیرات عمیقی بر ساختارهای سیاسی و اجتماعی شهر گذاشت. بسیاری از اصلاحات اداری و قانونی فرانسوی در رم اجرا شد و شهر برای مدتی تحت سلطه مستقیم ناپلئون قرار گرفت.

پس از سقوط ناپلئون در سال ۱۸۱۵ و برگزاری کنگره وین، نظم پیشین اروپا تا حدی احیا شد. دولت پاپی نیز در رم بازگشت و پاپ بار دیگر به عنوان حاکم این شهر و سرزمین های اطراف آن شناخته شد. اما این بازگشت به گذشته، دوامی نداشت. در سراسر شبه جزیره ایتالیا، جنبشی قدرتمند برای وحدت و استقلال آغاز شده بود که به «ریسورجیمنتو» یا «تجدید حیات» معروف شد. ملی گرایان ایتالیایی رویای ایجاد یک کشور یکپارچه را در سر داشتند و رم، با میراث تاریخی عظیم خود، به نمادی برای این آرمان تبدیل شده بود.

جوزپه گاریبالدی، قهرمان ملی ایتالیا، و دیگر رهبران جنبش وحدت، معتقد بودند که هیچ کشوری نمی تواند بدون پایتختی به شکوه و عظمت برسد و رم، با تاریخ پر افتخارش، تنها گزینه شایسته برای این جایگاه بود. با این حال، حضور پاپ و حمایت قدرت های اروپایی از او، به ویژه فرانسه، موانع بزرگی بر سر راه الحاق رم به ایتالیای متحد بود. این دوره، پر از تلاش های انقلابی، کشمکش های سیاسی و نبردهای محلی بود که همگی به سمت یک هدف واحد حرکت می کردند: اتحاد ایتالیا و تثبیت رم به عنوان پایتخت ملی.

اتحاد ایتالیا و تثبیت رم به عنوان پایتخت مدرن (۱۸۶۱ – ۱۸۷۰)

رویای اتحاد ایتالیا، که برای دهه ها در دل ملی گرایان زبانه می کشید، در سال ۱۸۶۱ به حقیقت پیوست و پادشاهی ایتالیا با پایتختی تورین (و سپس فلورانس) متولد شد. اما این اتحاد، بدون رم، ناتمام به نظر می رسید. برای بسیاری از ایتالیایی ها، رم نه تنها یک شهر، بلکه نمادی از هویت ملی و شکوه باستانی بود. شعار معروف رم، رم یا مرگ! بازتابی از اشتیاق عمیق برای تبدیل این شهر ابدی به پایتخت کشور جدید بود. با این حال، موانع بزرگی بر سر راه الحاق رم وجود داشت.

مخالفت سرسختانه پاپ، که رم را پایتخت دولت پاپی و مرکز معنوی کاتولیک جهان می دانست، و حمایت نظامی فرانسه از او، مانع اصلی برای ورود رم به ایتالیای متحد بود. فرانسوی ها، به ویژه ناپلئون سوم، برای حفظ نفوذ خود بر کلیسا و همچنین جلوگیری از یک قدرت متحد و قوی در ایتالیا، نیروهایی را در رم مستقر کرده بودند. این وضعیت، یک چالش دیپلماتیک و نظامی پیچیده برای پادشاهی جدید ایتالیا ایجاد کرده بود.

سرانجام، با آغاز جنگ فرانسه و پروس در سال ۱۸۷۰، نیروهای فرانسوی مجبور به ترک رم شدند تا در جبهه های جنگ اروپا شرکت کنند. این فرصت طلایی، توسط ایتالیایی ها از دست نرفت. در تاریخ ۲۰ سپتامبر ۱۸۷۰، نیروهای ایتالیایی به فرماندهی ژنرال رافائل کادورنا، از طریق «پورتا پیا» (Porta Pia) وارد رم شدند و پس از نبردی کوتاه، شهر را تحت کنترل خود درآوردند. این واقعه، نقطه پایانی بر دولت پاپی (به شکلی که قرن ها وجود داشت) و آغاز دوران جدیدی برای رم بود.

در سال ۱۸۷۱، رم رسماً به عنوان پایتخت پادشاهی ایتالیا اعلام شد. این تصمیم، نه تنها یک اقدام سیاسی، بلکه یک بیانیه فرهنگی و تاریخی بود که جایگاه رم را به عنوان قلب تپنده ملت جدید تثبیت کرد. مسئله واتیکان، یعنی وضعیت پاپ و قلمرو او در قلب رم، تا سال ۱۹۲۹ و با امضای «توافق نامه های لاتران» حل و فصل نشد. این توافق نامه ها، واتیکان را به عنوان یک کشور مستقل کوچک به رسمیت شناخت و به پاپ حاکمیت بر آن را اعطا کرد، در حالی که رم پایتخت ایتالیا باقی ماند. این دوران، رم را از یک مرکز مذهبی باستانی به پایتختی مدرن و نمادین برای یک کشور اروپایی تبدیل کرد، با داستانی پر از استقامت و پیروزی.

رم، نه تنها پایتخت جغرافیایی، بلکه روح و قلب تپنده ایتالیای متحد بود.

رم در قرن بیستم و دوران جمهوری (۱۹۰۰ – امروز)

قرن بیستم، با تحولات عظیم و پر شتاب خود، دوران جدیدی را برای رم، پایتخت ایتالیای مدرن، رقم زد. این شهر که تازه به جایگاه پایتختی تثبیت شده دست یافته بود، با چالش ها و فرصت های بی شماری مواجه شد. در جنگ جهانی اول، اگرچه ایتالیا نقش مهمی ایفا کرد، اما رم مستقیماً درگیر نبردهای ویرانگر نبود، هرچند تبعات اقتصادی و اجتماعی جنگ، گریبانگیر آن شد. اما دوران بین دو جنگ جهانی، شاهد ظهور رژیم فاشیستی به رهبری بنیتو موسولینی بود. موسولینی، با تکیه بر عظمت رم باستان، تلاش کرد تا شکوه امپراتوری را بازسازی کند. او پروژه های معماری و شهری بزرگی را در رم آغاز کرد، که از جمله آنها می توان به ایجاد خیابان های عریض و بناهای یادبود اشاره کرد. این دوران، چهره شهر را دگرگون ساخت، اما با محدودیت های سیاسی و اجتماعی زیادی همراه بود.

جنگ جهانی دوم، ضربه سختی به رم وارد کرد. ایتالیا در کنار آلمان نازی وارد جنگ شد و رم نیز، اگرچه در ابتدا کمتر هدف حملات مستقیم قرار گرفت، اما سرانجام شاهد اشغال آلمان نازی و سپس آزادسازی توسط متفقین بود. پس از جنگ، با سقوط رژیم فاشیست و پایان سلطنت، ایتالیا در سال ۱۹۴۶ از طریق یک همه پرسی تاریخی، به جمهوری تبدیل شد. رم، به عنوان پایتخت جمهوری تازه تأسیس ایتالیا، نقش محوری در بازسازی و تعریف هویت جدید کشور ایفا کرد. این شهر که از ویرانی های جنگ رنج می برد، با کمک های بین المللی و تلاش های داخلی، به تدریج بازسازی و مدرن شد.

در نیمه دوم قرن بیستم، رم به یک پایتخت اروپایی مدرن تبدیل شد. این شهر میزبان بازی های المپیک ۱۹۶۰ بود که به رشد و توسعه زیرساخت های آن کمک شایانی کرد. رم به عنوان مرکز سیاسی، اقتصادی و فرهنگی ایتالیا در اتحادیه اروپا، نقش مهمی در سیاست های منطقه ای و بین المللی ایفا می کند. امروز، رم نه تنها یکی از مهم ترین مراکز سیاسی و اقتصادی ایتالیاست، بلکه به عنوان یکی از پربازدیدترین مقاصد گردشگری جهان شناخته می شود. میلیون ها نفر هر ساله به این شهر سفر می کنند تا از میراث باستانی، آثار هنری رنسانس و باروک، و زندگی مدرن آن لذت ببرند. رم، با گذشت قرن ها، همچنان شهر ابدی باقی مانده و داستانی بی پایان از زندگی، تاریخ و فرهنگ را روایت می کند.

نتیجه گیری

تاریخچه پایتخت ایتالیا، شهر رم، داستانی حیرت انگیز از استقامت و تحول است که بیش از دو هزار و هفتصد سال را در بر می گیرد. از افسانه هایی که بر پیدایش آن سایه افکنده اند، تا شکوه امپراتوری و سپس نقشش به عنوان مرکز معنوی و هنری جهان در قرون وسطی و رنسانس، رم همواره در کانون توجهات بوده است. این شهر، نه تنها نمادی از گذشته پر افتخار ایتالیا، بلکه قلب تپنده جمهوری مدرن این کشور به شمار می آید.

سیر پرفراز و نشیب رم، از شهرکی کوچک در کنار رود تیبر تا پایتختی برای بزرگترین امپراتوری جهان باستان، و سپس بازتعریف هویت خود به عنوان مهد هنر و مذهب، داستانی از انطباق و پایداری را روایت می کند. در هر دوره، رم توانسته است جایگاه خود را حفظ کرده و حتی پس از سقوط امپراتوری ها و اشغال های خارجی، دوباره قد برافراشته است. در نهایت، با اتحاد ایتالیا، رم به جایگاه شایسته خود به عنوان پایتخت ملی دست یافت و در قرن بیستم، به یک مرکز مدرن و پویا در اروپا تبدیل شد.

امروزه، رم با تمام زیبایی ها و تاریخ غنی اش، همچنان یکی از مهم ترین شهرهای جهان است. این شهر، هر روزه الهام بخش میلیون ها نفر از سراسر جهان است که برای کاوش در تاریخ، فرهنگ و هنر بی بدیل آن به ایتالیا سفر می کنند. رم، به راستی شهر ابدی است؛ شهری که گذشته ای باشکوه، حال پر جنب وجوش و آینده ای روشن را در خود جای داده و همیشه داستانی تازه برای گفتن دارد.