تاریخچه ی فرودگاه بین المللی جومو کنیاتا

فرودگاه بین المللی جومو کنیاتا (JKIA) در نایروبی، کنیا، به عنوان بزرگترین و شلوغ ترین فرودگاه شرق و مرکز آفریقا، نقشی حیاتی در اتصال قاره به جهان ایفا می کند. این فرودگاه که از سال ۱۹۷۸ به افتخار اولین رئیس جمهور کنیا نام گذاری شده، سیر تحول گسترده ای را از یک پایگاه کوچک استعماری به یک قطب هوانوردی مدرن پشت سر گذاشته است.

درک تاریخچه این فرودگاه تنها به معنای دانستن رویدادهای گذشته نیست، بلکه بینشی عمیق از پیشرفت های زیرساختی، اقتصادی و اجتماعی کنیا را نیز فراهم می آورد. این فرودگاه نه تنها یک نقطه ترانزیت برای مسافران و کالاهاست، بلکه نمادی از استقلال، توسعه و بلندپروازی های یک ملت است. داستان این فرودگاه، داستانی از رشد مستمر، مواجهه با چالش ها و توانایی انعطاف پذیری در برابر ناملایمات است.

ریشه ها و پیدایش: از ایده های اولیه تا فرودگاه ایمباکاسی (دوران استعمار)

ریشه های فرودگاه بین المللی جومو کنیاتا به دوران استعمار بریتانیا بازمی گردد، زمانی که نیاز به یک پایگاه هوایی بزرگ و مدرن در نایروبی، به عنوان مرکز اداری و اقتصادی شرق آفریقا، به شدت احساس می شد. در دهه های میانی قرن بیستم، با گسترش سفرهای هوایی و اهمیت رو به رشد مسیرهای هوایی بین قاره ای، فرودگاه های کوچک موجود در نایروبی دیگر پاسخگوی نیازهای آتی نبودند. فرودگاه اصلی آن زمان، فرودگاه وستلندز (Westlands Airport)، که بعدها به فرودگاه ویلسون تغییر نام یافت، تنها برای هواپیماهای کوچک تر و پروازهای داخلی مناسب بود.

تاسیس فرودگاه ایمباکاسی

ساخت یک فرودگاه بین المللی جدید با ظرفیت بالاتر، در دستور کار مقامات استعماری قرار گرفت. منطقه ای در ایمباکاسی، واقع در جنوب شرقی نایروبی، به دلیل وسعت و موقعیت جغرافیایی مناسب برای این پروژه انتخاب شد. فرودگاه ایمباکاسی (Embakasi Airport) در ۹ مارس ۱۹۵۸، تحت حکمرانی بریتانیا، رسماً افتتاح شد. این فرودگاه در زمان خود یک پروژه عظیم مهندسی محسوب می شد و با باند فرود آسفالت به طول تقریبی ۴۱۱۷ متر، قادر به پذیرش هواپیماهای بزرگ تر و جدیدترین مدل های آن زمان، از جمله هواپیماهای جت، بود.

در ابتدا، فرودگاه ایمباکاسی به عنوان یک نقطه کلیدی در مسیرهای هوایی امپراتوری بریتانیا عمل می کرد و ارتباطات میان بریتانیا و مستعمراتش در شرق آفریقا را تسهیل می بخشید. این فرودگاه نه تنها دروازه ای برای ورود مقامات، تجار و گردشگران بود، بلکه نقش مهمی در حمل و نقل پستی و باری نیز ایفا می کرد و از همان ابتدا، جایگاه خود را به عنوان شریان حیاتی منطقه تثبیت کرد. تجربیات اولیه از عملیات در ایمباکاسی نشان داد که این فرودگاه ظرفیت بالقوه عظیمی برای رشد و تبدیل شدن به یک قطب منطقه ای را دارد.

دوران استقلال و نام گذاری مجدد: ادای احترام به یک رهبر

با فرا رسیدن دهه ۱۹۶۰، بادهای تغییر در سراسر آفریقا وزیدن گرفت و کنیا نیز در سال ۱۹۶۳ به استقلال دست یافت. این دوران، نقطه عطفی در تاریخ فرودگاه ایمباکاسی بود. با پایان حکمرانی استعماری و آغاز عصر حاکمیت ملی، هویت و نمادهای کشور نیز دستخوش تغییر و تحول شدند. فرودگاه ایمباکاسی، به عنوان یکی از مهم ترین زیرساخت های ملی، نمادی از این استقلال و خودباوری بود.

تغییر نام به جومو کنیاتا

در سال ۱۹۷۸، به منظور بزرگداشت و ادای احترام به جومو کنیاتا، اولین رئیس جمهور کنیا و یکی از برجسته ترین رهبران جنبش استقلال طلبی این کشور، نام فرودگاه ایمباکاسی رسماً به «فرودگاه بین المللی جومو کنیاتا» (Jomo Kenyatta International Airport – JKIA) تغییر یافت. این تصمیم، فراتر از یک تغییر نام ساده بود؛ جومو کنیاتا نماد مبارزه برای آزادی، وحدت ملی و آرمان های استقلال کنیا بود. نام گذاری فرودگاه به نام او، تأکیدی بر حاکمیت ملی و اراده کنیا برای ساختن آینده ای روشن به دست خودش بود. این تغییر نام، حس مالکیت و افتخار ملی را در میان مردم کنیا تقویت کرد.

«نام گذاری فرودگاه ایمباکاسی به فرودگاه بین المللی جومو کنیاتا، نه تنها ادای احترامی به اولین رئیس جمهور کنیا بود، بلکه نمادی قدرتمند از حاکمیت ملی و چشم انداز کنیا برای تبدیل شدن به یک بازیگر کلیدی در عرصه بین المللی محسوب می شد.»

از آن زمان به بعد، فرودگاه جومو کنیاتا نه تنها به عنوان یک مرکز حمل ونقل، بلکه به عنوان دروازه اصلی ورود به کنیا و پل ارتباطی آن با جهان شناخته شد. این نام جدید، هویت ملی فرودگاه را تقویت کرده و آن را به بخش جدایی ناپذیری از داستان پیشرفت کنیا پس از استقلال تبدیل نمود.

فازهای توسعه و گسترش: رشد متناوب در دهه های مختلف

از زمان استقلال و تغییر نام به فرودگاه جومو کنیاتا، این مرکز حیاتی هوانوردی شاهد توسعه ها و گسترش های مداوم و چشمگیری بوده است. این روند رشد، همواره با هدف افزایش ظرفیت برای پاسخگویی به تقاضای فزاینده ترافیک هوایی، مدرن سازی امکانات و ارتقاء استانداردهای بین المللی صورت گرفته است.

دهه 1970 و 1980: پروژه های اولیه گسترش

پس از نام گذاری مجدد در سال ۱۹۷۸، اولین موج پروژه های توسعه با هدف افزایش ظرفیت باندها و ترمینال ها آغاز شد. نیاز به فضای بیشتر برای هواپیماها و مسافران، با توجه به رشد اقتصادی و افزایش گردشگری در کنیا، آشکار بود. در این دوره، زیرساخت های اصلی فرودگاه تقویت شد تا بتواند تعداد پروازهای بیشتر و هواپیماهای بزرگ تر را مدیریت کند. این اقدامات اولیه، بنیان توسعه های آتی را گذاشت و فرودگاه را برای تبدیل شدن به یک هاب منطقه ای آماده ساخت.

دهه 1990 و 2000: مدرن سازی و سرمایه گذاری ها

دهه های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ شاهد سرمایه گذاری های قابل توجهی در فرودگاه جومو کنیاتا بود. با جهانی شدن اقتصاد و افزایش رقابت در صنعت هوانوردی، مدرن سازی امکانات فرودگاه به یک اولویت تبدیل شد. در این دوره، تعداد ترمینال ها افزایش یافت و امکانات رفاهی و عملیاتی جدیدی به مجموعه فرودگاه اضافه شد. این گسترش شامل بهبود سیستم های انتقال بار، فضاهای انتظار مسافر، رستوران ها و فروشگاه ها بود. همزمان، ارتقاء تجهیزات ناوبری و ایمنی فرودگاه نیز با استفاده از فناوری های جدید انجام شد تا پروازها ایمن تر و کارآمدتر شوند. این سرمایه گذاری ها به فرودگاه اجازه داد تا با استانداردهای بین المللی همگام شود و خدمات بهتری به شرکت های هواپیمایی و مسافران ارائه دهد.

توسعه ترمینال ها و زیرساخت ها

در طول این فازها، چندین ترمینال جدید یا توسعه یافته به مجموعه فرودگاه اضافه شدند. این گسترش ها با هدف تفکیک پروازهای داخلی و بین المللی و افزایش کارایی عملیاتی انجام گرفت. ترمینال ۱ به عنوان پایگاه اصلی پروازهای بین المللی و ترمینال ۲ برای پروازهای داخلی و کم هزینه طراحی شدند. این تفکیک، تجربه مسافران را بهبود بخشید و به مدیریت بهتر ترافیک کمک کرد.

چالش ها و نقاط عطف تاریخی: آزمون ها و تجدید ساختار

مسیر توسعه فرودگاه جومو کنیاتا همواره هموار نبوده و با چالش ها و نقاط عطف مهمی همراه بوده است که توانایی این فرودگاه را در مواجهه با بحران ها و تجدید ساختار نشان داده است. این حوادث نه تنها بر عملکرد فرودگاه تأثیر گذاشتند، بلکه منجر به بازنگری های اساسی در پروتکل های ایمنی و عملیاتی نیز شدند.

آتش سوزی بزرگ سال ۲۰۱۳

یکی از مهم ترین و تاثیرگذارترین حوادث در تاریخ فرودگاه جومو کنیاتا، آتش سوزی مهیب ۷ اوت ۲۰۱۳ بود. این حادثه که در ترمینال اصلی بین المللی فرودگاه رخ داد، خسارات گسترده ای به ساختمان و زیرساخت ها وارد کرد و عملاً عملیات پروازهای بین المللی را مختل ساخت. شعله های آتش برای ساعت ها شعله ور بودند و دود غلیظی آسمان نایروبی را فرا گرفت. هزاران مسافر سرگردان شدند و پروازهای متعددی لغو یا به فرودگاه های دیگر تغییر مسیر دادند.

تأثیر این آتش سوزی بر اقتصاد کنیا، به ویژه صنعت گردشگری، بسیار جدی بود. اما واکنش به این بحران، نمونه ای از اراده و توانایی کنیا برای غلبه بر مشکلات بود. عملیات بازسازی با سرعت بی سابقه ای آغاز شد. در عرض چند روز، بخش هایی از فرودگاه برای عملیات محدود بازگشایی شدند و با تلاش شبانه روزی، فرودگاه به سرعت خود را بازیابی کرد. این حادثه، درس های مهمی در زمینه مدیریت بحران و نیاز به سیستم های ایمنی پیشرفته تر به فرودگاه آموخت و منجر به سرمایه گذاری های گسترده در بازسازی و ارتقاء سیستم های اطفاء حریق و امنیتی شد.

حوادث امنیتی و شیوع بیماری ها

مانند بسیاری از فرودگاه های بزرگ جهان، فرودگاه جومو کنیاتا نیز در طول تاریخ خود با تهدیدات امنیتی و چالش های ناشی از شیوع بیماری ها مواجه بوده است. این فرودگاه، به عنوان یک نقطه ورود و خروج مهم، همواره در خط مقدم مبارزه با این چالش ها قرار داشته است. بهبود مداوم پروتکل های امنیتی، نصب سیستم های نظارتی پیشرفته و افزایش نیروهای امنیتی، از جمله اقداماتی است که در پی حوادث امنیتی صورت گرفته است.

در زمینه شیوع بیماری ها، به ویژه در دوران پاندمی هایی مانند کووید-۱۹، فرودگاه جومو کنیاتا نقش محوری در کنترل و مدیریت ایفا کرد. اجرای پروتکل های بهداشتی سختگیرانه، شامل غربالگری حرارتی، تست های اجباری و رعایت فاصله گذاری اجتماعی، همگی برای اطمینان از سلامت مسافران و جلوگیری از گسترش ویروس طراحی شدند. این تجربیات، توانایی فرودگاه را در تطبیق با شرایط اضطراری و حفاظت از سلامت عمومی به اثبات رساند.

نقش فرودگاه در اقتصاد و جامعه کنیا: از گذشته تا امروز

فرودگاه بین المللی جومو کنیاتا نه تنها یک نقطه ترانزیتی برای مسافران و کالاهاست، بلکه ستون فقرات اقتصاد و جامعه کنیا محسوب می شود. از زمان تأسیس، این فرودگاه نقش بی بدیلی در رشد و توسعه کشور ایفا کرده است.

قطب حمل ونقل هوایی در شرق و مرکز آفریقا

JKIA به عنوان بزرگترین فرودگاه در منطقه شرق و مرکز آفریقا، به عنوان یک قطب حیاتی برای شرکت های هواپیمایی متعدد عمل می کند. موقعیت استراتژیک آن، این فرودگاه را به یک نقطه اتصال ایده آل برای پروازهای بین قاره ای و منطقه ای تبدیل کرده است. این جایگاه، نه تنها به شرکت های هواپیمایی داخلی مانند کنیا ایرویز (Kenya Airways) کمک کرده تا شبکه ی پروازی گسترده ای داشته باشند، بلکه بسیاری از خطوط هوایی بزرگ بین المللی را نیز برای استفاده از نایروبی به عنوان ایستگاه توقف یا مقصد نهایی خود ترغیب کرده است.

تأثیر بر صنعت گردشگری و جذب سرمایه گذاری خارجی

صنعت گردشگری کنیا، به ویژه سفر به پارک های ملی و سواحل زیبا، به شدت به فرودگاه جومو کنیاتا وابسته است. این فرودگاه دروازه اصلی ورود گردشگران بین المللی است و به این ترتیب، نقش مستقیمی در رشد این صنعت ایفا می کند. ورود میلیون ها گردشگر از طریق JKIA، درآمد ارزی قابل توجهی برای کنیا به ارمغان می آورد و به رونق هتل ها، رستوران ها، شرکت های تورگردانی و صنایع دستی محلی کمک می کند. علاوه بر این، دسترسی آسان هوایی از طریق این فرودگاه، جذابیت کنیا را برای سرمایه گذاران خارجی افزایش داده و به جذب سرمایه گذاری در بخش های مختلف اقتصادی کمک شایانی می کند.

نقش در توسعه تجارت بین المللی و حمل ونقل بار

فرودگاه جومو کنیاتا فراتر از حمل ونقل مسافر، نقش کلیدی در تجارت بین المللی کنیا ایفا می کند. بخش حمل ونقل بار این فرودگاه، امکان صادرات و واردات سریع و کارآمد کالاها را فراهم می آورد. محصولات کشاورزی کنیا، به ویژه گل ها و سبزیجات تازه، از طریق این فرودگاه به بازارهای اروپایی و سایر نقاط جهان صادر می شوند. این توانایی در حمل ونقل هوایی بار، به کشاورزان و تولیدکنندگان کنیایی کمک کرده تا به بازارهای جهانی دسترسی پیدا کنند و اقتصاد کشور را تقویت نمایند.

ایجاد اشتغال

فرودگاه جومو کنیاتا به طور مستقیم و غیرمستقیم، هزاران فرصت شغلی ایجاد کرده است. از کارکنان فرودگاه، پرسنل شرکت های هواپیمایی، نیروهای امنیتی، کنترل کننده های ترافیک هوایی، تا کارمندان رستوران ها و فروشگاه ها در داخل فرودگاه، و همچنین مشاغل وابسته در صنعت حمل ونقل، گردشگری و لجستیک، همگی به فعالیت این فرودگاه وابسته هستند. این اشتغال زایی، تأثیر مثبتی بر رفاه اجتماعی و کاهش بیکاری در کنیا داشته است.

فرودگاه جومو کنیاتا در دوران معاصر و چشم انداز آینده

در دوران معاصر، فرودگاه بین المللی جومو کنیاتا همچنان در حال تکامل و پیشرفت است. با وجود چالش ها، این فرودگاه هرگز از برنامه های توسعه و نوسازی خود دست نکشیده و همواره در تلاش برای بهبود خدمات و زیرساخت های خود بوده است.

پروژه های اخیر توسعه و نوسازی

پس از آتش سوزی سال ۲۰۱۳ و نیاز مبرم به بازسازی، پروژه های گسترده ای برای مدرن سازی و افزایش ظرفیت فرودگاه آغاز شد. یکی از مهم ترین این پروژه ها، توسعه و نوسازی ترمینال 1A بود که به طور قابل توجهی ظرفیت مسافربری فرودگاه را افزایش داد و تجربه ای مدرن تر را برای مسافران بین المللی فراهم آورد. همچنین، سرمایه گذاری هایی در بخش های دیگر فرودگاه، شامل باندها، تاکسی وی ها، و سیستم های لجستیک بار صورت گرفته است. این اقدامات، به JKIA کمک کرده تا جایگاه خود را به عنوان یک فرودگاه پیشرو در آفریقا حفظ کند.

جایگاه فعلی JKIA در میان فرودگاه های برتر آفریقا

فرودگاه جومو کنیاتا همواره به عنوان یکی از شلوغ ترین و مهم ترین فرودگاه های قاره آفریقا شناخته می شود. این فرودگاه به طور منظم در میان فرودگاه های برتر قاره از نظر ترافیک مسافر و بار قرار می گیرد. این جایگاه نه تنها نشان دهنده اهمیت منطقه ای آن است، بلکه بازتابی از کیفیت خدمات و توان عملیاتی آن در مقایسه با سایر رقبای آفریقایی است. JKIA به عنوان قطب اصلی کنیا ایرویز، شبکه ای گسترده از مقاصد داخلی، منطقه ای و بین المللی را پوشش می دهد و ارتباطات حیاتی را برای تجارت، گردشگری و روابط دیپلماتیک فراهم می آورد.

برنامه ها و چشم اندازهای آتی

چشم انداز آینده برای فرودگاه جومو کنیاتا روشن و پرامید است. برنامه های بلندمدت برای توسعه زیرساخت ها و خدمات در دست اجراست تا این فرودگاه بتواند پاسخگوی رشد فزاینده ترافیک هوایی در سال های آینده باشد. از جمله این طرح ها می توان به بررسی امکان ساخت باند دوم، توسعه بیشتر ترمینال ها و افزایش ظرفیت باربری اشاره کرد. هدف نهایی، تبدیل JKIA به یک فرودگاه در سطح جهانی است که قادر به رقابت با بزرگترین فرودگاه های بین المللی باشد و نقش محوری خود را در توسعه اقتصادی و منطقه ای کنیا تثبیت کند.

«فرودگاه جومو کنیاتا، با پروژه های توسعه مداوم و چشم اندازهای بلندپروازانه، در حال ترسیم آینده ای روشن برای خود است و مصمم است جایگاهش را به عنوان یکی از پیشروترین فرودگاه های آفریقا و یک نقطه اتصال حیاتی در شبکه هوایی جهانی حفظ کند.»

این برنامه ها نشان دهنده تعهد دولت کنیا و مقامات فرودگاه به توسعه پایدار و افزایش ظرفیت برای مواجهه با نیازهای آینده است. با هر توسعه جدید، JKIA یک گام به سوی تبدیل شدن به یک مرکز لجستیکی و حمل ونقلی تمام عیار در آفریقا نزدیک تر می شود.

مقایسه تاریخی با سایر فرودگاه های نایروبی: فرودگاه ویلسون

در نایروبی، پایتخت کنیا، علاوه بر فرودگاه بین المللی جومو کنیاتا، فرودگاه دیگری نیز وجود دارد که نقش مهمی در حمل ونقل هوایی کشور ایفا می کند: فرودگاه ویلسون (Wilson Airport). در حالی که هر دو فرودگاه در خدمت نایروبی هستند، اما از نظر تاریخی و کاربری تفاوت های چشمگیری دارند که آن ها را به مکمل یکدیگر تبدیل کرده است.

فرودگاه ویلسون: تاریخچه و نقش اصلی

فرودگاه ویلسون، که در سال ۱۹۳۳ تأسیس شد، از فرودگاه جومو کنیاتا (که در سال ۱۹۵۸ افتتاح شد) قدمت بیشتری دارد. نام این فرودگاه از فلورانس هالند ویلسون، پیشگام هوانوردی و کارآفرین بریتانیایی، گرفته شده است. در ابتدا، فرودگاه ویلسون (که پیش از آن به نام فرودگاه وستلندز شناخته می شد) به عنوان تنها فرودگاه نایروبی عمل می کرد و پروازهای بین المللی و داخلی را مدیریت می کرد. اما با رشد صنعت هوانوردی و نیاز به پذیرش هواپیماهای بزرگ تر، مشخص شد که این فرودگاه با محدودیت های فضایی و باندی مواجه است.

امروزه، فرودگاه ویلسون عمدتاً به پروازهای داخلی و پروازهای سبک اختصاص دارد. این فرودگاه به عنوان قطب اصلی برای پروازهای چارتر، پروازهای آموزشی، هوانوردی عمومی، و همچنین پروازهای مرتبط با صنعت گردشگری (به ویژه پرواز به پارک های ملی و مناطق حیات وحش) عمل می کند. باند فرود آن کوتاه تر است و نمی تواند هواپیماهای بزرگ مسافربری را پذیرا باشد.

تفاوت های تاریخی و کارکردی

تفاوت اصلی بین JKIA و فرودگاه ویلسون در مقیاس، کاربری و اهمیت استراتژیک آن ها نهفته است.

ویژگی	فرودگاه بین المللی جومو کنیاتا (JKIA)	فرودگاه ویلسون (Wilson Airport)
سال تأسیس	۱۹۵۸ (به عنوان ایمباکاسی)	۱۹۳۳ (به عنوان وستلندز)
کاربری اصلی	پروازهای بین المللی و داخلی اصلی	پروازهای داخلی، چارتر، آموزشی، عمومی
کد یاتا	NBO	WIL
اندازه باند	۴۱۱۷ متر (قابلیت پذیرش هواپیماهای بزرگ)	۱۵۰۰ متر (مخصوص هواپیماهای کوچک و متوسط)
فاصله از مرکز شهر	حدود ۱۵ کیلومتر	حدود ۴ کیلومتر
نقش در اقتصاد کنیا	دروازه اصلی گردشگری و تجارت بین المللی	حمایت از گردشگری داخلی، هوانوردی سبک

از لحاظ تاریخی، فرودگاه جومو کنیاتا برای رفع نیاز به یک فرودگاه بین المللی مدرن و با ظرفیت بالا ساخته شد، در حالی که فرودگاه ویلسون، با وجود قدمت بیشتر، نقش تخصصی تری در هوانوردی داخلی و سبک پیدا کرد. این دو فرودگاه به جای رقابت، مکمل یکدیگر هستند و هر کدام سهمی حیاتی در شبکه حمل ونقل هوایی کنیا ایفا می کنند. JKIA مسافران و بارهای بین المللی را مدیریت می کند، در حالی که ویلسون، ارتباطات داخلی و دسترسی به مناطق دورافتاده کنیا را تسهیل می بخشد.

نتیجه گیری: میراثی پویا و آینده ای پرامید

تاریخچه فرودگاه بین المللی جومو کنیاتا، روایتی جذاب از تکامل و پایداری است. از روزهای اولیه خود به عنوان فرودگاه ایمباکاسی در دوران استعمار، تا تبدیل شدن به قطب هوانوردی پیشرو در شرق و مرکز آفریقا، این فرودگاه چالش های بسیاری را از سر گذرانده و از هر کدام درس های ارزشمندی آموخته است. تغییر نام آن به افتخار جومو کنیاتا، اولین رئیس جمهور این کشور، تنها یک رویداد نمادین نبود، بلکه بر اهمیت فزاینده آن به عنوان دروازه ملی و نماد حاکمیت مستقل کنیا تأکید کرد.

فرودگاه جومو کنیاتا نه تنها به عنوان یک مرکز حمل ونقل حیاتی، بلکه به عنوان محرکی برای اقتصاد کنیا عمل کرده است. نقش آن در توسعه صنعت گردشگری، تسهیل تجارت بین المللی و ایجاد اشتغال برای هزاران نفر، غیرقابل انکار است. این فرودگاه، بارها توانایی خود را در بازسازی و رشد پس از حوادث و بحران ها، از جمله آتش سوزی بزرگ سال ۲۰۱۳، به اثبات رسانده است.

با پروژه های توسعه مداوم و برنامه های بلندمدت برای افزایش ظرفیت و مدرن سازی، فرودگاه جومو کنیاتا با چشم اندازی روشن به آینده می نگرد. این فرودگاه همچنان به ایفای نقش کلیدی خود در اتصال کنیا به جهان و پیشبرد اهداف اقتصادی و اجتماعی این کشور ادامه خواهد داد. JKIA، بیش از یک زیرساخت، میراثی پویا از اراده، نوآوری و پیشرفت یک ملت است که همواره در حال آماده سازی برای میزبانی از آینده هوانوردی آفریقا می باشد.