تخته سنگ های موراکی (Moeraki Boulders)

تخته سنگ های موراکی، کره های سنگی عظیم و مرموزی هستند که در ساحل کوکوهه نیوزلند، بین شهرهای موراکی و همپدن، توجه همگان را به خود جلب کرده اند. این پدیده های طبیعی نادر، داستانی ۶۰ میلیون ساله از شکل گیری در اعماق دریا را روایت می کنند که با افسانه های بومی مائوری درآمیخته است. بازدید از این ساحل، تجربه ای فراموش نشدنی از رویارویی با یکی از شگفتی های زمین شناسی را به ارمغان می آورد؛ جایی که سنگ های غول پیکر کروی، تصویری سورئال و الهام بخش را در کرانه های اقیانوس آرام خلق می کنند.

در سواحل شرقی جزیره جنوبی نیوزلند، جایی که امواج اقیانوس آرام به آرامی به ساحل بوسه می زنند، منظره ای رؤیایی و در عین حال شگفت انگیز انتظار می کشد. تخته سنگ های موراکی، با ابهت و سکوتی کهن، از دل شن و ماسه سر برآورده اند و گویی زمان را متوقف کرده اند. این کره های سنگی، که برخی از آن ها به بزرگی یک خودرو هستند، نه تنها پدیده ای زمین شناختی خیره کننده به شمار می روند، بلکه دروازه ای به دنیای افسانه ها و داستان های باستانی مردمان مائوری نیز محسوب می شوند.

تخته سنگ های موراکی: معمای کره های غول پیکر نیوزلند

برای بسیاری، تماشای این تخته سنگ ها، حسی از کشف و رمزگشایی را به همراه دارد. آن ها به شکلی طبیعی و کاملاً کروی، گاه به صورت تکی و گاه به صورت گروه هایی پراکنده، در امتداد ساحل کوکوهه (Koekohe Beach) خودنمایی می کنند. این ساحل، که بین شهرک های کوچک موراکی و همپدن در منطقه اوتاگو (Otago) واقع شده، به دلیل همین پدیده منحصربه فرد، به یکی از مقاصد اصلی گردشگران و علاقه مندان به طبیعت گردی در نیوزلند تبدیل شده است. این منطقه همچنین به عنوان یک ذخیره گاه علمی حفاظت شده شناخته می شود و اهمیت آن را دوچندان می کند.

ماهیت و موقعیت جغرافیایی تخته سنگ های موراکی

تخته سنگ های موراکی در حقیقت نوعی سنگال سپتاری کروی (Septarian Concretions) هستند. اصطلاح «سنگال» به توده ای متراکم از رسوبات اطلاق می شود که درون یک توده رسوبی بزرگ تر شکل گرفته است. این سنگال ها عمدتاً از گل سنگ های دوران پالئوسن (Paleocene mudstone) تشکیل شده اند که با کلسیت (Calcite) سخت و سیمان مانند شده اند. موقعیت دقیق آن ها در خط ساحلی اوتاگو، در جنوب شرق جزیره جنوبی نیوزلند، در فاصله حدوداً ۴۰ کیلومتری شمال شهر داندین (Dunedin) قرار دارد. وقتی به این ساحل قدم می گذارید، خود را در میان ده ها سنگ کروی می یابید که برخی از آن ها کاملاً روی ماسه قرار گرفته اند و برخی دیگر در دل صخره های ساحلی، نیمه پنهان مانده اند.

ویژگی های ظاهری و ابعاد شگفت انگیز

آنچه تخته سنگ های موراکی را تا این حد خاص می کند، اندازه غیرمعمول و شکل تقریباً بی نقص کروی آن هاست. قطر برخی از این سنگ ها بین ۰.۵ تا ۱ متر و بخش قابل توجهی از آن ها نیز بین ۱.۵ تا ۲.۲ متر متغیر است. تصور کنید کره هایی به این بزرگی را که با ظرافتی باورنکردنی در طول میلیون ها سال شکل گرفته اند. بیشتر آن ها کاملاً کروی به نظر می رسند، اما تعداد کمی نیز شکلی کمی کشیده دارند که نشان دهنده نحوه قرارگیری آن ها در لایه های رسوبی اولیه است. رنگ خاکستری مایل به قهوه ای آن ها، در تضاد با ماسه های طلایی و آب های نیلگون اقیانوس، منظره ای خیره کننده ایجاد می کند که در هر زمان از روز، به ویژه هنگام طلوع یا غروب آفتاب، جلوه ای متفاوت و جادویی به خود می گیرد.

تخته سنگ های موراکی، با اندازه های عظیم و اشکال کروی بی نظیرشان، بیش از ۶۰ میلیون سال است که در ساحل کوکوهه نیوزلند، داستان های زمین شناختی و افسانه های باستانی را روایت می کنند و هر بازدیدکننده ای را غرق در شگفتی می سازند.

سفری به گذشته: افسانه ها و اولین مشاهدات

پیش از آنکه علم بتواند راز تخته سنگ های موراکی را تا حدودی برملا کند، انسان ها، به ویژه بومیان مائوری، تلاش می کردند تا با افسانه ها و داستان های خود، به این پدیده طبیعی معنا ببخشند. این داستان ها، نه تنها بخشی جدایی ناپذیر از فرهنگ و هویت مائوری ها هستند، بلکه جذابیت این تخته سنگ ها را برای بازدیدکنندگان دوچندان می کنند و ابعادی انسانی به این کره های سنگی می بخشند.

افسانه های مائوری: قایق آریه تورو و میراث سنگی

یکی از زیباترین و شناخته شده ترین افسانه های مائوری در مورد تخته سنگ های موراکی، داستان قایق بزرگ وایپارا (Waka) به نام آریه تورو (Āraiteuru) است. این افسانه روایت می کند که چگونه دریانوردان مائوری با این قایق در حال سفر به نیوزلند بودند که در نزدیکی سواحل اوتاگو، با طوفانی سهمگین مواجه شدند. قایق در هم شکست و محتویات آن به دریا ریخت. تخته سنگ های موراکی، طبق این افسانه، باقی مانده سبدهای غذایی (که پر از سیب زمینی شیرین یا کدو بودند)، کوزه های آب، و حتی بخشی از بدنه خود قایق هستند که به مرور زمان سنگی شده اند. صخره های شیب داری که در امتداد ساحل به سمت دریا امتداد یافته اند، به عنوان بدنه متلاشی شده قایق و یک دماغه سنگی نزدیک، به عنوان کاپیتان قایق که به سنگ تبدیل شده، در این روایت حضور دارند. حتی ترک های موجود در برخی از تخته سنگ ها (سپتاریا) نیز به تورهای ماهیگیری قایق نسبت داده می شوند. این افسانه، پیوندی عمیق بین مردم مائوری و محیط زیستشان را نشان می دهد و به طبیعت اطرافشان معنایی اسطوره ای می بخشد.

مستندسازی تاریخی: از نقاشی تا امروز

اولین مستندسازی اروپایی از تخته سنگ های موراکی به سال ۱۸۴۸ بازمی گردد، زمانی که هنرمندی به نام والتر منتل (Walter Mantell) نقاشی هایی از این ساحل و سنگ های کروی آن ترسیم کرد. نقاشی های او، که اکنون در کتابخانه الکساندر ترنبال (Alexander Turnbull Library) در ولینگتون نگهداری می شوند، نشان می دهند که در آن زمان تعداد تخته سنگ ها بسیار بیشتر از امروز بوده است. این تفاوت در تعداد، یادآور فرسایش طبیعی مداوم و تغییرات پیوسته ای است که سواحل و پدیده های زمین شناختی در طول زمان تجربه می کنند. این نقاشی ها نه تنها ارزش تاریخی دارند، بلکه به ما امکان می دهند تا روند تغییرات این منطقه را در طول دهه ها مشاهده و درک کنیم و اهمیت حفاظت از این پدیده های طبیعی را بیشتر بدانیم.

رازگشایی زمین شناختی: پدیدار شدن کره های سنگی

در حالی که افسانه های مائوری به تخته سنگ های موراکی هویتی فرهنگی می بخشند، علم زمین شناسی نیز داستان شگفت انگیز دیگری از نحوه شکل گیری آن ها را روایت می کند. این داستان، که میلیون ها سال به طول انجامیده، گواهی بر قدرت و پویایی طبیعت و فرآیندهای پیچیده ای است که در اعماق زمین و دریا رخ می دهند.

فرآیند تشکیل: سیمان شدن در بستر دریایی

تخته سنگ های موراکی حاصل فرآیندی به نام سیمان شدن (Concretion) هستند. این فرآیند در بستر دریایی آغاز شد، جایی که گل و لای دریایی دوران پالئوسن (حدود ۶۰ میلیون سال پیش) رسوب کرده بود. هسته ای مرکزی، که می تواند یک دانه ماسه، پوسته صدف، یا حتی یک فسیل کوچک باشد، به عنوان نقطه شروع عمل می کند. به تدریج، مواد معدنی محلول در آب های زیرزمینی، به ویژه کلسیت، شروع به جمع شدن و ته نشین شدن در اطراف این هسته می کنند. این مواد معدنی، ذرات گل، سیلت و خاک رس را به هم می چسبانند و توده های سخت تر و متراکم تری را تشکیل می دهند. این روند، شبیه به شکل گیری یک مروارید در صدف است؛ هر لایه جدیدی که رسوب می کند، به مرور زمان سفت شده و به حجم سنگ می افزاید. بدین ترتیب، این کره های سنگی در دل لایه های ضخیم گل و لای دریایی، ده ها متر زیر سطح دریا، شروع به رشد کردند.

چرا این تخته سنگ ها کروی هستند؟

شکل کروی تخته سنگ های موراکی یکی از جذاب ترین جنبه های آن هاست. این شکل نشان می دهد که منبع کلسیم برای سیمان سازی، نه از جریان سیال، بلکه از فرآیندی به نام پخش جرمی کلسیم (Mass Diffusion) بوده است. به عبارت ساده تر، یون های کلسیم به طور یکنواخت از تمام جهات به سمت هسته مرکزی حرکت کرده و رسوبات را به صورت متقارن و کروی شکل داده اند. این فرآیند بسیار کند بوده و تخمین زده می شود که برای رشد تخته سنگ های بزرگتر (با قطر حدود ۲ متر)، ۴ تا ۵.۵ میلیون سال زمان لازم بوده است! در این مدت، ده ها متر گل و لای دریایی دیگر روی آن ها انباشته شده است. با گذشت زمان و فرسایش تدریجی لایه های نرم تر گل سنگ های اطراف توسط امواج و باد، این تخته سنگ های سخت تر و مقاوم تر، به تدریج از دل زمین بیرون آمده و در معرض دید قرار گرفته اند و منظره ای بی نظیر را در کنار ساحل خلق کرده اند.

سپتاریا: پرده برداری از ترک های اسرارآمیز

علاوه بر شکل کروی و اندازه چشمگیر، بسیاری از تخته سنگ های موراکی دارای الگوهای ترک خوردگی داخلی مشخصی هستند که به آن ها سپتاریا (Septaria) گفته می شود. این ترک ها، که اغلب به رنگ های قهوه ای و زرد دیده می شوند، به جذابیت و رمزآلودگی این پدیده های طبیعی می افزایند و مورد توجه زمین شناسان و گردشگران قرار گرفته اند.

ساختار داخلی و ترک خوردگی های شعاعی

سپتاریا به ترک های شعاعی اشاره دارد که از هسته مرکزی سنگال به سمت بیرون کشیده می شوند. وقتی یک تخته سنگ موراکی به طور طبیعی یا بر اثر فرسایش نصف می شود، می توان این شبکه های داخلی از ترک ها را مشاهده کرد که از مرکز به بیرون گسترش یافته اند و ظاهری شبیه به موزاییک یا لاک پشت را به سنگ می دهند. این ترک ها معمولاً با مواد معدنی ثانویه پر شده اند که عمدتاً شامل لایه هایی از کلسیت قهوه ای و کلسیت زرد هستند. در برخی موارد نادر، مقادیر کمی از دولومیت و کوارتز نیز در پر کردن این شکاف ها نقش داشته اند. این مواد پرکننده، ساختاری پیچیده و زیبا را در داخل تخته سنگ ایجاد می کنند که برای زمین شناسان و عکاسان بسیار جذاب است.

تئوری های شکل گیری سپتاریا: معمایی بدون پاسخ قطعی

فرآیند دقیق شکل گیری سپتاریا هنوز هم به طور کامل در جامعه علمی مورد توافق نیست و یک معمای زمین شناختی به شمار می رود. با این حال، چندین تئوری برای توضیح این پدیده ارائه شده است:

1. خشکی بیش از حد: یکی از نظریه ها این است که پس از تشکیل اولیه سنگال، هسته داخلی آن دچار خشکی و انقباض شده و این انقباض منجر به ایجاد ترک هایی از مرکز به بیرون شده است.
2. انقباض هسته داخلی: تئوری دیگری بر این باور است که تفاوت در سرعت انقباض بین هسته مرکزی و لایه های بیرونی سنگال می تواند باعث ایجاد این ترک ها شود.
3. فعالیت های لرزه ای یا حرکت پوسته زمین: برخی زمین شناسان معتقدند که فعالیت های تکتونیکی و لرزه ای در طول میلیون ها سال می توانسته فشار و تنش هایی را ایجاد کند که منجر به ترک خوردگی سنگال ها شده است.

این ترک ها سپس توسط آب های زیرزمینی حاوی مواد معدنی پر شده و در نهایت به شکل سپتاریاهایی که امروز می بینیم، تثبیت شده اند. هرچند که توضیحی قطعی برای تمام جزئیات این فرآیند وجود ندارد، اما همین عدم قطعیت، بر جذابیت و رازآلودی تخته سنگ های موراکی می افزاید و آن ها را به سوژه ای دائمی برای تحقیق و مطالعه تبدیل می کند.

همتایان تخته سنگ های موراکی در جهان

با وجود منحصربه فرد بودن تخته سنگ های موراکی، جالب است بدانید که این پدیده زمین شناختی در نقاط دیگری از نیوزلند و حتی در سایر کشورهای جهان نیز مشاهده می شود. این امر نشان دهنده آن است که فرآیندهای زمین شناختی مشابه، در شرایط مناسب، می توانند نتایج دیدنی و قابل توجهی را در سراسر کره زمین خلق کنند.

سنگ های کروی در نیوزلند: کوتو و کاتیکی

نیوزلند خود میزبان چندین پدیده مشابه دیگر است که از جمله آن ها می توان به تخته سنگ های کوتو (Koutu Boulders) در جزیره شمالی و تخته سنگ های کاتیکی (Katiki Boulders) در نزدیکی موراکی اشاره کرد.

• تخته سنگ های کوتو: این تخته سنگ ها در سواحل اطراف بندر هوکیانگا (Hokianga Harbour) در جزیره شمالی یافت می شوند. آن ها نیز مانند موراکی، کروی و بسیار بزرگ هستند و قطر برخی از آن ها به ۳ متر می رسد. این سنگ ها نیز از گل سنگ ها و رسوبات مشابهی شکل گرفته اند و فرآیند تشکیل آن ها به موراکی شباهت دارد.
• تخته سنگ های کاتیکی: در حدود ۱۹ کیلومتری جنوب تخته سنگ های موراکی، در ساحل شگ پوینت (Shag Point)، تخته سنگ های کاتیکی قرار دارند. این سنگال ها نیز اشکال کروی و گلوله ای دارند، اما برخی از آن ها نیز به صورت دیسکی یا بیضی شکل یافت می شوند. یکی از تفاوت های کلیدی تخته سنگ های کاتیکی با موراکی، وجود فسیل های مهره داران دریایی، از جمله استخوان های موساسورها (Mosasaurs) و پلسیوسورها (Plesiosaurs) در برخی از آن هاست که جذابیت علمی آن ها را افزایش می دهد.

مقایسه این پدیده های مشابه، درک عمیق تری از فرآیندهای زمین شناختی را فراهم می کند و نشان می دهد که چگونه شرایط محیطی خاص می توانند منجر به خلق چنین سازه های طبیعی شگفت انگیزی شوند. تفاوت های جزئی در ترکیب و محتوای فسیلی نیز هر یک را به مطالعه ای منحصربه فرد برای زمین شناسان تبدیل کرده است.

نمونه های جهانی: شگفتی های مشابه در دیگر نقاط

علاوه بر نیوزلند، سنگال های کروی مشابهی در نقاط مختلف جهان نیز کشف شده اند که هر یک زیبایی و داستان خاص خود را دارند. از جمله این مکان ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• ساحل بولینگ بال (Bowling Ball Beach) در کالیفرنیا، ایالات متحده: جایی که سنگال های کروی در ابعاد کوچک تر، به نظر می رسد که توسط غول ها بازی و سپس رها شده اند.
• کره های سنگی کوستا ریکا (Stone spheres of Costa Rica): این سنگ ها، که به نظر می رسد توسط انسان ها تراشیده شده اند، هنوز هم یک راز باستان شناسی محسوب می شوند.
• ماربل های موکی (Moqui Marbles) در یوتا، ایالات متحده: سنگ های کروی کوچک تر که عمدتاً از ماسه سنگ تشکیل شده اند.

این نمونه ها، در کنار تخته سنگ های موراکی، به ما یادآوری می کنند که طبیعت، در هر گوشه از کره خاکی، شگفتی های پنهان و داستان های ناگفته ای دارد که منتظر کشف و تحسین هستند. آن ها شاهکارهای زمین شناسی هستند که مرزهای فهم ما از زیبایی و پیچیدگی های طبیعی را جابجا می کنند.

راهنمای کامل بازدید از تخته سنگ های موراکی: تجربه ای بی نظیر

بازدید از تخته سنگ های موراکی، فراتر از یک گشت وگذار ساده، تجربه ای است که حس کشف، زیبایی و ارتباط با طبیعت را در وجودتان بیدار می کند. برای اینکه این تجربه به بهترین شکل ممکن رقم بخورد، برنامه ریزی و آگاهی از چند نکته کلیدی ضروری است.

دسترسی و بهترین زمان برای تماشا

تخته سنگ های موراکی در ساحل کوکوهه، در منطقه اوتاگو نیوزلند، بین شهرهای موراکی و همپدن قرار دارند. دسترسی به این منطقه عمدتاً با خودرو شخصی یا تورهای محلی امکان پذیر است. از داندین، تقریباً یک ساعت رانندگی در امتداد بزرگراه یک (State Highway 1) طول می کشد تا به این ساحل برسید. تابلوهای راهنما به خوبی مسیر را نشان می دهند و یک پارکینگ بزرگ نیز در نزدیکی ساحل فراهم است.

بهترین زمان برای بازدید از این تخته سنگ ها، هنگام جزر (Low Tide) است. در این زمان، آب دریا عقب نشینی کرده و تمامی تخته سنگ ها به طور کامل نمایان می شوند. برای اطمینان از زمان دقیق جزر، توصیه می شود پیش از حرکت، وضعیت جزر و مد را در وب سایت های هواشناسی محلی بررسی کنید. بازدید در ساعات طلوع یا غروب آفتاب نیز، به دلیل نورپردازی طبیعی خیره کننده، فرصت های بی نظیری برای عکاسی فراهم می آورد؛ جایی که سایه های بلند و رنگ های گرم آسمان، به کره های سنگی جلوه ای جادویی می بخشند. در این ساعات، ساحل نیز معمولاً خلوت تر است و فرصت بیشتری برای تأمل و لذت بردن از سکوت طبیعت خواهید داشت.

امکانات و نکات مهم عکاسی

در نزدیکی پارکینگ و ورودی ساحل، امکانات رفاهی اولیه ای از جمله سرویس بهداشتی و یک کافه/رستوران کوچک وجود دارد که می توانید در آنجا نوشیدنی یا میان وعده تهیه کنید. این کافه اغلب فضایی دلپذیر برای استراحت پس از گشت وگذار در ساحل فراهم می کند.

برای عکاسان، تخته سنگ های موراکی سوژه ای بی نظیر هستند. شکل کروی آن ها در کنار خط افق اقیانوس، ترکیب بندی های خلاقانه ای را ممکن می سازد. سعی کنید از زوایای مختلف عکاسی کنید، از نمای نزدیک برای به تصویر کشیدن ترک های سپتاریایی و بافت سنگ، تا نمای باز برای ثبت عظمت و پراکندگی آن ها در ساحل. حضور افراد در کنار سنگ ها نیز می تواند مقیاس عظمت آن ها را بهتر نشان دهد. به یاد داشته باشید که همیشه به شرایط نوری و زمان جزر و مد توجه کنید تا بهترین تصاویر را ثبت کنید.

مسئولیت پذیری در قبال میراث طبیعی

تخته سنگ های موراکی یک ذخیره گاه علمی و یک میراث طبیعی ارزشمند هستند. رعایت قوانین حفاظت از محیط زیست در این منطقه بسیار مهم است:

• از لمس کردن، بالا رفتن یا آسیب رساندن به سنگ ها خودداری کنید. این سنگ ها بسیار قدیمی و شکننده هستند و فرسایش طبیعی و دخالت انسان می تواند به آن ها آسیب برساند.
• هیچ زباله ای را در ساحل رها نکنید و محیط را پاکیزه نگه دارید.
• هیچ سنگی را با خود نبرید.

با رعایت این نکات ساده، به حفظ این جاذبه طبیعی برای نسل های آینده کمک می کنید و تجربه ای مسئولانه و محترمانه از بازدید خود خواهید داشت. احترام به طبیعت، سنگ بنای هر تجربه گردشگری پایدار است.

جاذبه های اطراف: فراتر از تخته سنگ ها

بازدید از تخته سنگ های موراکی را می توان با گشت وگذار در سایر نقاط دیدنی منطقه اوتاگو همراه کرد. شهر داندین، با معماری اسکاتلندی، باغ های زیبا و حیات وحش منحصربه فرد، تنها یک ساعت با این ساحل فاصله دارد. همچنین، سواحل اطراف موراکی فرصت خوبی برای مشاهده حیات وحش دریایی نیوزلند فراهم می کند. در فصول خاصی از سال، می توان در این منطقه، دلفین های هکتور (Hector’s Dolphins)، که یکی از کوچک ترین و نادرترین گونه های دلفین در جهان هستند، را مشاهده کرد. این دلفین ها که در آب های ساحلی نیوزلند زندگی می کنند، منظره ای دلنشین را برای علاقه مندان به حیات وحش به ارمغان می آورند و سفر شما را کامل تر می سازند.

حفظ میراث طبیعی: آینده تخته سنگ های موراکی

تخته سنگ های موراکی، با وجود قدمت و ابهتشان، در برابر نیروهای طبیعی بی دفاع نیستند. فرآیند فرسایش، که میلیون ها سال پیش آن ها را از دل زمین بیرون کشیده، اکنون نیز به کار خود ادامه می دهد و به تدریج این کره های سنگی را تغییر می دهد و حتی تخریب می کند. این یک واقعیت اجتناب ناپذیر در طبیعت است؛ هیچ چیز برای همیشه ثابت نمی ماند و تخته سنگ ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند.

فرسایش ساحلی، باد، باران و امواج دریا، همگی به تدریج بافت سنگ ها را فرسوده می کنند، باعث ترک خوردگی های جدید می شوند و حتی برخی از آن ها را می شکنند. این فرآیند بخشی از چرخه طبیعی زمین است و در عین حال که ممکن است تأسف بار باشد، یادآور پویایی و قدرت طبیعت است. برخی از تخته سنگ ها در طول سالیان اخیر، به دلیل همین فرسایش طبیعی، تغییر شکل داده اند یا حتی به قطعات کوچک تری تبدیل شده اند.

در این میان، نقش انسان در حفاظت از این میراث طبیعی حیاتی است. اگرچه نمی توانیم جلوی فرسایش طبیعی را بگیریم، اما می توانیم تأثیرات مخرب فعالیت های انسانی را به حداقل برسانیم. آلودگی محیط زیست، دست کاری سنگ ها، یا عدم رعایت قوانین در منطقه، می تواند روند تخریب را تسریع کند. با آگاهی بخشی به گردشگران و مردم محلی، و همچنین با اجرای برنامه های حفاظتی مناسب، می توانیم اطمینان حاصل کنیم که این پدیده شگفت انگیز برای مدت زمان بیشتری پابرجا بماند و داستان خود را برای نسل های آینده روایت کند. حفاظت از تخته سنگ های موراکی، نه تنها به معنای حفظ چند سنگ است، بلکه به معنای پاسداری از یک گنجینه علمی، فرهنگی و گردشگری است که ارزش های فراوانی برای تمام بشریت دارد.

نتیجه گیری: روایت سنگی طبیعت

تخته سنگ های موراکی (Moeraki Boulders) بیش از یک جاذبه گردشگری ساده هستند؛ آن ها نمادی از قدرت بی کران طبیعت، اسرار ناگفته زمین و پیوند عمیق میان علم و افسانه ها به شمار می روند. از روایت های کهن مائوری درباره قایق غرق شده آریه تورو تا توضیحات پیچیده زمین شناختی در مورد فرآیندهای سیمان شدن و پخش جرمی کلسیم، این کره های سنگی در ساحل کوکوهه نیوزلند، هر بیننده ای را به تأمل وامی دارند.

این سنگال های سپتاری کروی، با قدمتی ۶۰ میلیون ساله، شهادتی زنده از میلیون ها سال تحول زمین شناختی و فرسایش طبیعی هستند. سفر بازدیدکنندگان به این ساحل، نه تنها فرصتی برای تماشای این عجایب طبیعی است، بلکه دعوتی است برای درک عمیق تر سیاره مان و ارج نهادن به پدیده هایی که مرزهای تخیل انسان را جابجا می کنند. تخته سنگ های موراکی، با هر ترک و هر لایه پنهانشان، پیام طبیعت را در دل سنگ حک کرده اند و الهام بخش هر کسی هستند که برای لحظه ای در برابر عظمت آن ها توقف می کند.